Bilim adamı olup da cahiller arasında kalmanın azabı ne müthiş bir azaptır...

İyiliğin bilgisine sahip olmayanlara diğer bütün bilgiler zarar verir.

Kusurumuz ne kadar çok ise karşımızdakinde de o kadar kusur aramaya meyilliyizdir.

Bir zamanlar bütün dünyaya hükmedip cümle mülke 'benim' diyenler bu adamlar mıydı, şu taşlara başlarını koyup yatanlar, bir vakit köşkleri, sarayları beğenmeyenler miydi? Bir vakitler beylik yapan, kendisine kapıcı tutanlar acaba bunlardan hangisiydi? Hani o şirin sözlüler, nerde o güneş yüzlüler; sorsam, araştırsam bulur muydum? Kabristan; bir ibretlik yer idi; ne kapı vardı giresi, ne yemek vardı yiyesi, ne ışık vardır göresi!..

Futbolcular henüz yoktu ve genç kızlar hâlâ şairlerin adlarını ezberliyorlardı.

Ne yanar kimse bana âteş-i dilden özgeNe açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrıFuzuli(Ne gönül ateşinden gayri yananım, ne saba yelinden gayrı kapıma uğrayanım var)

Kameriye (mehtap seyredilen yer) adını müzedeki resmî kayıtlara geçirmiş olmama rağmen insanların buraya kamelya (Japon gülü denilen çiçek) demelerine bir türlü engel olamadım....bizim coğrafyamızın çiçeği olmamasına rağmen kamelyayı bilen bu toplum, yazık ki daha elli yıl önce ninelerinin, dedelerinin kullandığı kameriyeden uzaklaşmış, kopmuş, onunla birlikte başını kaldırıp mehtaba bakmayı da unutmuştu.

Bilirdim ki Allah'ın gökte yazdığını bin kul yerde bozamaz.

Son söz"Kalpler ancak Allah'ı anmakla mutmain olur, huzur bulur." (Kur'an-ı Kerim, Rad suresi, 28)

Belli bir sebepten dolayı bizi seven birisi o sebep ortadan kalkınca bizi sevmez olabilir. Güzeĺlik, zenginlik, akrabalık, samimiyet, ortak idealler, paylaşmak, dostluk gibi sebepler hep sevgiye ait giriş kapılarıdır. Bu kapılardan girenler bir gün oradan çıkıp giderler.